در وصف نمی گنجد حسی که به او دارم
دلم می خواهد آن بالای دشت هویج بودیم کنار ردیف درخت ها، جایی که جز نسیم رونده ای نباشد گلم را ساعت ها حس می کردم، بو می کشیدم و زنده می شدم و از نو تکرار لاینقطع. آمد سیر ندیدمش و رفت. قلبم معلق مانده بین راه نه می اید سرجایش بنشیند نه می شود که بروم دنبالش بگیرم. اینجور وقت ها می آید آتش می زند و می رود. از بس که بی رحم است او.
حالا که هست دیگر دلم سراغ این جا را نمی گیرد. انگار که هیچ وقت نبود که نباشد.
گاهی وقت ها زندگی با لمس یک send عوض می شود. برایش نوشتم که فرصت داردبا هم صحبت کنیم و منتظر جوابم.
می خواهم به او زنگ بزنم بگویم قراری بگذاریم صحبت کنیم. توکل به خدا
او هم پنج سال پیش این ها را نوشت:
خب، اینجا خانه من نیست. هر چند که ماههاست اینجا با شما صحبت می کنم. اولین فرصت که یاهو سرو سامان بگیرد بر میگردیم با اجازه شما. اینها را نوشتم که بگویم اینجا نوشتن برایم سخت است. غریب است.
